«Թարգմանության արվեստագետը. Վիգեն Թադևոսյան» ցուցահանդեսի նախաձեռնությունն ու համաֆինանսավորումը իրականացրել է Ակումբը (The Club): Գործընկերներն են Աշոտ Հովհաննիսյանի անվան հումանիտար հետազոտությունների ինստիտուտը և Ժամանակակից արվեստի ինստիտուտը: Ծրագիրն իրականացվում է «Հարավային Կովկասում արվեստի և մշակույթի տարածաշրջանայաին ծրագրի» շրջանակներում հարավային Կովկասում Շվեյցարական համագործակցության գրասենյակի ֆինանսական աջակցությամբ:
Ցուցահանդեսի համադրողներ՝ Աննա Ժամակոչյան, Նարէ Սահակյան Հետազոտական խորհրդատու՝ Վարդան Ազատյան
Ցուցահանդեսը բաց կլինի մինչև հուլիսի 29-ը.ամեն օր, ժամը 10:30-23:30, Թումանյան 40
Ստորև ներկայացնում ենք ցուցահանդեսի կոնցեպտը
Թարգմանության արվեստագետը. Վիգեն Թադևոսյան
Թարգմանությունը հաճախ կապված է կարիքի հետ, որն ի հայտ է եկել «ես»ի և «ուրիշ»ի միջև խզումից: Հարաբերվելու հարցը թարգմանության հարց է: Ե՞րբ է արվեստագետը թարգմանություն անում՝ որպես արվեստային արարք. երբ կա խզման հետ աշխատելու իրադրություն։
Վիգեն Թադևոսյանը թարգմանիչ արվեստագետ է: Նրա արվեստային հիմնական խնդիրը «ինքնա-ճանաչումն» է, իսկ թարգմանությունը՝ ինքնաճանաչման հասնելու հիմնական աշխատելաեղանակ: Թարգմանությունը ենթադրում է մտնել տարբեր լեզուների (արվեստ, փիլիսոփայություն, գրականություն և այլն) հյուսվածքների խորքն ու դրանց միջև անցկացնել նոր կապեր։ Կատարել փոխադրումներ և մեկնաբանություններ, որն իր հերթին ենթադրում է «ընդարձակել կյանքը»։ Այս մտավոր հոսքերը արվեստին տալիս են կենսունակություն «ես»ի և «ուրիշ»ի միջև խզման իրավիճակում:
Մեկնաբանելը նոր իմաստի կառուցումն է, ինչը հնարավոր է դառնում լեզվի հյուսվածքների բնույթն ու միմյանց հետ աշխատանքը հիմնավորապես ճանաչելով: Արվեստի՝ որպես լեզվի հետ նման հարաբերության արդյունքում Թադևոսյանը ինտուիտիվ, զգայական ընկալումից արվեստը փոխադրում է մտածումի հարթություն: Փիլիսոփայական մտքի կենտրոնականացումը և թարգմանությունը որպես ինքնաճանաչման ռազմավարություն դիտարկելը Վիգեն Թադևոսյանի ստեղծագործության հանգուցակետերն են:
Այդուհանդերձ, որքան էլ այս մոտեցումը կապվում է Թադևոսյանի հետ, լայն իմաստով, այն բնութագրական էր նաև այն համատեքստին, որտեղ աշխատում էր Թադևոսյանը: Եվրոպական մտքի հետ հարաբերությունը, դրա հետ տեղում աշխատանքը, որքան կարևոր էր Թադևոսյանի, այնքան էլ ուշխորհրդային այլընտրանքային ավանդույթի համար: Այս իրավիճակում թարգմանության ռազմավարությունը արվեստագետին կարող է բերել մեկնաբան–հաղորդողի հարթություն և օժտել նրան ուսուցչի կարգավիճակով։ Վիգեն Թադևոսյանը, այս իմաստով, ուսուցիչ էր, ինչպես իր մտերիմներն են ասում, «հասկանալու ուսուցիչ»։
Թարգմանության կարիքն այժմ էլ կենսական է: Այս ցուցահանդեսը միտված է դիտարկել արվեստագետի արարքը մեկ խնդրի՝ թարգմանության անկյան տակ և շեշտ դնել այն պահի վրա, երբ արվեստագետը դառնում է թարգմանիչ, իսկ թարգմանությունը՝ արվեստագետի արարք։