«Լիդիան Արմրնիա» ՓԲԸ-ի գործադիր տնօրեն Հայկ Ալոյանի հոդվածը Mediamax-ում:

2016 թվականը կարեւոր տարի էր Լիդիան Արմենիայի համար: Գրեթե 11 տարի տեւած երկրաբանահետախուզական աշխատանքներից հետո մենք սկսեցինք Ամուլսարի ծրագրի շինարարությունը: Ամփոփելով իրադարձություններով լի տարին, ծրագրի համար այս նոր փուլում, ուզում եմ խոսել այն մասին, թե ինչու եմ վստահ, որ Ամուլսարի ծրագիրն ունի հսկայական նշանակություն: 

Երեւանում շատերի համար սա ընդամենը հանքի կառուցում է: Մեզ համար՝ Լիդիան Արմենիայում եւ Ամուլսարի հարակից համայնքներում, սա երկար սպասված իրադարձություն է, որը նշանակում է հսկայական փոփոխություն: Փոփոխություն, որին հարյուրավոր մարդիկ սպասել են ավելի քան 10 տարի, փոփոխություն, որն ունի բոլոր նախադրյալները վերափոխելու տարածաշրջանի տնտեսությունը, տեղի բնակչության ապագան եւ, ճիշտ մոտեցման եւ համապատասխան քայլերի դեպքում, նաեւ՝ Հայաստանի ներդրումային միջավայրը:

Կարեւորը՝ մարդիկ են 

Տարիներ առաջ, երբ մենք՝ մի խումբ երկրաբաններով սկսեցինք  հետազոտություններն Ամուլսարում, ունեինք շատ սահմանափակ ռեսուրսներ եւ դեռեւս չգիտեինք, թե ինչ արդյունքի կհասնենք: Գնդեվազ համայնքում հայտարարեցինք հանքաքարի նմուշների տեղափոխման համար պարկերի պատրաստման մրցույթ: Գնդեվազ համայնքի երիտասարդ բնակիչ Վահան Մկրտչյանն առաջարկեց իր ծառայությունները՝ ունենալով ընդամենը մեկ կարի մեքենա: Այսօր՝ ավելի քան 7 տարվա համագործակցությունից հետո, Վահանը Գնդեվազում ունի կարի արտադրամաս՝ 8 աշխատակցով եւ տեքստիլի խանութ՝ Ջերմուկում: Այսօր նա մատակարարում է համազգեստ Ամուլսարի ծրագրին, եւ ընդլայնել է բիզնեսը՝ վարագույրներ ու սպիտակեղեն մատակարարելով Ջերմուկի հյուրանոցներին: 2 տարի առաջ Գնդեվազում ծնվեց Վահանի երկրորդ երեխան՝ Շուշանիկը: 

2012թ., երբ Ամուլսարի ծրագրի շինարարությունը անորոշ ժամանակով հետաձգվել էր թույլտվությունների ուշացումների պատճառով, Գորայքից Արտուշ անունով մի երիտասարդ մոտեցավ ինձ, հետաքրքրվեց աշխատանքի հնարավորություններով, ասաց, որ պատրաստվում է արտագաղթել, եթե աշխատանք չգտնի: Նա նոր էր ավարտել ուսումը ԵՊՀ քիմիական ֆակուլտետում: Ես չգիտեի, թե երբ կկարողանանք շարունակել ծրագիրը, բայց պատասխանատվություն ստանձնեցի եւ խորհուրդ տվեցի չգնալ երկրից եւ սպասել հնարավորությունների: Այսօր Արտուշն աշխատում է Լիդիան Արմենիայի երկրաբանական լաբորատորիայում Գորայքում եւս 12 գորայքցի երիտասարդ տղաների եւ աղջիկների հետ: Ամեն անգամ տեսնելով նրան Գորայքում՝ իր ընտանիքի հետ՝ այնպիսի բավարարություն եմ զգում, որ որեւէ այլ աշխատանք չէր կարող պարգեւել: Անցած 10 տարվա ընթացքում մենք ականատես ենք եղել մի քանի տասնյակ այսպիսի պատմությունների: Ամեն անգամ, երբ այս համայնքներում երեխա է ծնվում, երիտասարդ է վերադառնում արտագաղթից, մի նոր փոքր բիզնես է բացվում, մենք ավելի ենք ոգեշնչվում մեր գործով: Լիդիան Արմենիայի աշխատակիցների համար Ամուլսարը պարզապես կառուցվող հանք չէ: Մեզ համար սա համայնքներում կենսակերպի ահռելի դրական փոփոխության հնարավորություն է:

Թվերի հետեւում մարդիկ են

Երբ մենք խոսում ենք 1300 ուղղակի աշխատատեղի մասին շինարարության փուլում եւ 700 մշտական աշխատատեղի մասին հանքի շահագործման ընթացքում, Երեւանում շատերի համար դրանք ընդամենը թվեր են: Երբ մենք ասում ենք, որ Ամուլսարի ծրագրում ամեն ուղղակի աշխատատեղը կստեղծի 4-5 անուղղակի աշխատատեղ, դա հնչում է որպես պարզ վիճակագրություն: Իրականում այս թվերի հետեւում մարդիկ են, ընտանիքներ եւ ճակատագրեր: Մենք խոսում ենք գորայքցի Արտուշի եւ գնդեվազցի Վահանի նման հարյուրավոր երիտասարդների մասին, ովքեր ավելի լավ կյանքի հնարավորություն կունենան իրենց հայրենիքում:

2008-2016թթ. ընթացքում Լիդիան Արմենիան Գորայքի, Սարավանի եւ Գնդեվազի համայնքային բյուջեներ վճարել է 3.3 միլիոն ԱՄՆ դոլար՝ որպես հողի վարձակալության վճար: Սա միայն թվեր չեն: Սա նշանակում է նոր ջեռուցման համակարգ գյուղի դպրոցի համար, որպեսզի երեխաները ստիպված չլինեն վերարկուներով նստել դասասենյակում, սա նշանակում է խմելու ջրի համակարգի վերանորոգում, որպեսզի մարդիկ մաքուր ջուր ունենան: Այս թվերի հետեւում  Ամուլսարի հարակից համայնքների համար հարյուրավոր այլ կենսական նշանակության խնդիրների լուծում է, ի շնորհիվ այն բանի, որ 11 տարի առաջ մի խումբ երկրաբաններ հայտնաբերեցին Ամուլսարի հանքը, եւ այսօր այն դարձել է երկրի խոշորագույն ներդրումային ծրագիրը:

Կան մարդիկ, ովքեր ունեն անկեղծ մտահոգություններ: Բայց կան նաեւ մարդիկ, ովքեր անձնական դրդապատճառներից ելնելով, ինչպիսիք են ագահությունը, նախանձը, անձնական բիզնես շահերը եւ այլ պատճառներ՝ գործում են Ամուլսարի ծրագրի դեմ ինչպես հրապարակայնորեն, այնպես էլ կուլիսների հետեւում: Ես միշտ ուզում եմ հարցնել՝ արդյո՞ք այդ մարդիկ զգում են պատասխանատվություն այս համայնքների նկատմամբ: 370 միլիոն ԱՄՆ դոլարը պարզապես թիվ չէ, սա այն ներդրումն է, որը բերում է Ամուլսարի ծրագիրը: Այս ծրագիրը համայնքների համար հնարավորություն է փոխելու կյանքի որակը՝ տնտեսական անկման եւ արտագաղթի պայմաններում: Մենք՝ Լիդիան Արմենիայում անձնական պատասխանատվություն ենք զգում ամեն ինչ անելու, որ այս ներդրումից համայնքները շահեն առավելագույնը:
 
Այս կապակցությամբ մի կարճ խորհուրդ. կարիք չկա մարդկանց հանքարդյունաբերությամբ վախեցնելու: Պատշաճ, ժամանակակից հանքարդյունաբերությունը բոլորովին վախենալու չէ: Սարսափեցնող են աղքատությունն ու հուսահատությունը:

 

Շարունակությունը այստեղ՝  http://www.mediamax.am/am/column/12721/

 

 

---