Լրագրի  զրուցակիցն է քաղաքական մեկնաբան Լևոն Մարգարյանը

-Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հայտարարել է, որ հակամարտության կարգավորման պլանը Մինսկի խումբն է առաջարկում, Հայաստանըչի կարող այդ հարցում ոչինչ որոշել, մեզ մնում է միայն համաձայնել կամ չհամաձայնել այդ պլանին: Իսկապե՞ս Հայաստանը նման երկընտրանքի առջև է, թե կարող է ազդել բանակցային սեղանին դրված առաջարկների վրա:

- Տեսականորեն, իհարկե, Հայաստանը կարող է ազդել, այլ լծակներով՝ օրինակ տնտեսական կապերով, սփյուռքով, բանակով և այլն: Բայց ազդել այնպես, որ լուծումն ամբողջովին լինի մեր օգտին, չի կարող: Նույնիսկ Ադրբեջանը, որ նավթային հարուստ ռեսուրսների շնորհիվ ավելի լայն գործիքակազմ ունի միջազգային դիվանագիտության մեջ սեփական կարծիքը առաջ տանելու համար, չի կարող կոնֆլիկտի լուծումն ամբողջովին հարմարեցնել իրեն: Մենք տեսնում ենք, որ Ադրբեջանը բավական ակտիվ, կոռուպցիոն եղանակներով աշխատում է եվրոպական կառույցների տարբեր ներկայացուցիչների հետ: Բայց անկախ դրանից, կոնֆլիկտի կարգավորման տարբերակը նրանց երազանքներին չի մոտենում: Երբ Տեր-Պետրոսյանը խոսում է Մինսկի խմբի դերակատարության գերակայության մասին, նկատի ունի նաև սա: Կա փաստաթուղթ, փաստաթղթի բովանդակությունից դուրս կողմերը ոչինչ չեն քննարկում, և կան համանախագահող երկրներ: Ոչ Հայաստանը, ոչ Ադրբեջանը Ռուսաստանը չեն, որ կարճ ժամանակում որոշեն վերցնել Ղրիմը, ու Արևմուտքը չկարողանա ոչինչ անել: Նույնիսկ այդ դեպքում մենք տեսանք, թե պատժամիջոցների ինչ ծանր ալիքի տակ ընկավ ռուսական կողմը:

-Ի՞նչ եք կարծում, հանրությունը պատրա՞ստ է թեմայի շուրջ բանավեճի:

-Ոչ: Եվ առաջին նախագահի հարցազրույցի արձագանքները դա են վկայում, որ պատրաստ չի: Նույնիսկ Տեր-Պետրոսյանի մատնանշած ՀՀԿ-ն ու Սերժ Սարգսյանը, որ «այդ գծի մեջ» են, չեն պատրաստում հասարակությանը: ՀՀԿ-ն, իշխանություն լինելով, մասնակցում է բանակցություններին ու պահում խաղի կանոնները, չի խուսափում փոխզիջումային տարբերակից: Բայց օրինակ նախընտրական քարոզարշավը կառուցում է այլ տեքստով ու այլ մարդու վրա, ով բանակցությունների հետ կապ չունի: Իշխանությունը շատ լավ գիտի, որ մեծապես նաև իր իսկ կողմից կրթական ու քարոզչական խողովակներով հանրության շրջանում պաթոսի ու ռազմահայրենասիրության չափաբաժնի չարաշահումը բերել է մի իրավիճակի, երբ կոնֆլիկտի կարգավորման շուրջ ռացիոնալ պարզաբանումները հանրության մոտ ծնելու են հակակրանք: Մանավանդ որ կան քաղաքական ուժեր, ովքեր ակտիվորեն գեներացնում են այդ հակակրանքը, սրում են հանրության մոտ իրավիճակի իռացիոնալ ընկալումները: ՀԱԿ-ի ու Տեր-Պետրոսյանի կեցվածքը հենց այս դիսկուրսը ստեղծելու, հանրություն-իշխանություն անջրպետում հնարավոր ռիսկերի առաջացումը կանխելու միտում ունի: Մի բան է, երբ փոխզիջումներից խոսում է անվստահության հանրային մեծ պաշար ունեցող իշխանությունը, որի ցանկացած, ամենառացիոնալ գործողության տակ էլ որևէ դավադրություն է փնտրվում: Մեկ այլ բան, երբ այդ ամենի մասին խոսում է ընդդիմադիր ուժը, որը տարիներով եղել է ռադիկալ ընդդիմության առաջամարտիկը, ամենամեծ հարվածներն է ստացել իշխանությունից ու հիմա էլ, ըստ էության, չունի իշխանություն դառնալու ռեսուրս: Բացի այդ, Տեր-Պետրոսյանը ունի մի մեծ հմտություն՝ ձևավորել օրակարգ, ստեղծել քննարկում: Այս դեպքում՝ քննարկում, որը իշխանությունը չի կարող սկսել: Արդեն նշեցի, թե ինչու: Թե ինչն է դրդում այս երկու կողմերին երկխոսության գնալ ղարաբաղյան հարցով, ես չեմ կարող ասել: Բայց, փաստացի, հանրային ու քաղաքական դաշտերում միայն այս քննարկումն ունենք: