Lragir.am-ի զրուցակիցն է դերասան Սերգեյ Դանիելյանը։

 

- Պարոն Դանիելյան, Երևանի քաղաքապետարանն ապամոնտաժում է Օպերայի շենքի տարածքի սրճարանները: Ինչպե՞ս եք վերաբերվում այդ խնդրին:

 

- Այդ սրճարանները պետք է ընդհանրապես չկառուցեին այդտեղ: Ես այս քաղաքում եմ մեծացել, նախկինում այնտեղ երբեք սրճարաններ չեն եղել, մանավանդ կանաչ տարածքների հաշվին: Ավելին, աշխարհում, ինչքան ես եմ տեսել, օպերայի որևէ շենքի դիմաց սրճարան չկա: Տարբեր կարծիքներ կան այս հարցի մասին, բայց որքան ես հասկացա, այդ սրճարանների տերերը ծանուցված են եղել, որ պետք է ազատեին տարածքը: Եվ բոլոր նրանք, ովքեր ասում են՝ ես չէի իմանում և այլն, ճիշտ չեն ասում: Ես էլ էի մոտ 1.5 ամիս առաջ լսել, որ դա պետք է արվի, դժվար թե իրենք անակնկալի են եկել: Բացի այդ, որքան հասկացա, նրանք մեծ խախտումներով են աշխատել:

 

- Շատ է քննարկվում հարցը, որ արտոնյալ մարդիկ էին այդ տարածքում սրճարաններ հիմնել:

 

- Դե, իհարկե, դա այդպես է: Ձեր կարծիքով ես կարո՞ղ էի այնտեղ սրճարան բացել, իհարկե ոչ: Բայց դա հարցի բարոյական կողմն է, ոչ թե իրավական: Արտոնյալ են, թե արտոնյալ չեն, դա ոչ մի տեղ գրված չէ, մենք ուղղակի գիտենք: Իրավական կողմը դա է՝ օպերան պետք է մնա օպերա, վերջ, մարդիկ այնտեղ պետք է գնան օպերա լսելու: Սրճարանների տեղ շատ կա, մեծ քաղաք է մեր քաղաքը: Օրինակ՝ ես տեսել եմ, որ Բանգլադեշում էլ շատ սրճարաններ կան, մարդիկ էլի գնում են: Եվ պարտադիր չէ ամբողջը կենտրոնացնել հենց կենտրոնում, որտեղ շնչելու տեղ չկա: Օպերայի շրջակայքի տարածքները պետք է կանաչապատվեն, բերվեն այն տեսքի, ինչպես դեռ 30 տարի առաջ էր:

 

- Երևանում հաջորդ առաջնահերթ խնդիրները որո՞նք են, որ քաղաքային  իշխանություններն ըստ ձեզ պետք է լուծեն:

 

- Այլ խնդիրների ցանկում ես կառանձնացնեի անճաշակ պաստառներն ու ցուցանակները, որոնք տեսնում ենք ամեն տեղ: Ես չգիտեմ, թե իրենք ոնց են մտածում, բայց այդ հայ մեծերը, որ ամեն տեղ կախված են՝ մեռելի նկարները, սևով գրված, ինձ չի ոգևորում բացարձակ: Երբևիցե տեսե՞լ եք Լոս Անջելեսում Հեմինգուեյի նկարն ամեն տեղ կախված լինի, ես չեմ տեսել: Դա փոքր ազգի կոմպլեքս է, որ իրենց գրողներին, արտիստներին ճպցնում են պատերին: Ես կուզեի, որ դա հանեին և քաղաքը տեսքի բերեին: Ի վերջո, քաղաքում նաև գովազդներն են շատ, խաչմերուկներին այնպիսի գովազդներ են լինում, որ վարորդների ուշադրությունը շեղում են:

 

- Սրճարանների ապամոնտաժման դեմ բողոքի ակցիաների անցկացումը որքանո՞վ էր արդարացի:

 

- Գիտեք ինչ, այդ բողոքի ակցիաների մասնակիցները շատ լավ ծակվեցին, վերջում սկսեցին գոռալ «Ռոբերտ, վարչապետ»: Խեղճերն էլ կանգնած գոռում էին «Տարոն, վարչապետ»: Դա լուրջ չէ, իհարկե: Միգուցե նրանց մի մասն էր ուղղորդված, մյուսն մասն իրոք աշխատանք ունենալու խնդիր ունի: Չեմ ուզում թացը չորի հետ խառնել, իհարկե, աշխատանք գտնելու խնդիր էլ կա: Ես կարծում եմ՝ մարդիկ աշխատանք ունենալու մասին ավելի շատ պետք է խոսեն, քան թե այն մասին, թե իրենց պապաները պետք է սրճարան ունենան, թե ոչ: Իրենք արդեն բավական շատ կերել են, թող արդեն վեր ընկնեն տեղները, վերջ: Այս քաղաքը միայն իրենցը չէ:

 

- Այսինքն՝ արդեն այդ փոփոխությունների փո՞ւլն է:

 

- Այո, այս փոփոխությունների ժամանակը վաղուց էր եկել, մի բան էլ ուշացած են այս փոփոխությունները:

 

- Իսկ ի՞նչ եք նկատում, հասարակությունը լիարժեք պատրա՞ստ է այդ փոփոխություններին:

 

- Ոչ մի հասարակություն  երբեք պատրաստ չի լինում փոփոխություններին: Փոփոխությունները լինում են միշտ շատ ցավոտ: Հասարակությանը պետք է կամաց-կամաց պատրաստել: Եվ ըստ երևույթին կարող են լինել խնդիրներ, որ մարդկանց լավ չպատրաստեն, մարդիկ անգործ մնան, նեղվեն, բողոքեն: Դա, իհարկե, շատ ցավալի է, բայց ես ուրիշ ելք չեմ տեսնում: Պետք է կամաց-կամաց փոխվի այս երկիրը: Եվ միայն նախկին իշխանությունը չէ, որ պետք է տուժի, հասարակությունն էլ է տուժելու շատ հարցերում: Եվ տուժելու է հարկերի, կարգուկանոնի տեսքով, տարբեր խնդիրներ կլինեն: Բայց մարդիկ պետք է հասկանան. իսկ ո՞վ է ասել, որ անկախ պետությունում ապրելը հեշտ է: Երջանիկ կարելի է ապրել Դուբայում կամ Ռուսաստանում ու այլ տեղ, իսկ պետություն ունենալը դա մի քիչ հոգս ու բեռ է, այդ բեռը պետք է տանես: Չես ուզում, կարող ես գնալ ի վերջո:

 

- Ի դեպ, երբ խոսում եք խնդիրների առաջացման մասին, արդեն բողոքներ կան պետական ապարատի կրճատման դեմ: Ձեր կարծիքով՝ պե՞տք է օպտիմալացվի պետական ապարատը:

 

- Ես սրա անհրաժեշտության մասին վաղուց եմ ասել: Ես կարող եմ խոսել Մշակույթի նախարարության մասին, օրինակ, Անգլիայում չկա Մշակույթի նախարարություն: Պատկերացրեք, որ միայն ԽՍՀՄ նախկին երկրներում կա այդ Մշակույթի նախարարություն ասվածը: Ճոխ հաճույք է դա և անիմաստ կառույց: Ես արդեն 38 տարուց ավելի է, մշակույթի ոլորտում եմ, բայց չգիտեմ Մշակույթի նախարարության դուռը որտեղ է: Դա անիմաստ ինչ-որ մի տեղ է, որտեղ մարդիկ տարիներ շարունակ սուրճ են խմել: Կարող է մեջները լավ աշխատողներ կային, այդ լավ աշխատողները թող հիմա ինչ-որ օղակում էլի շարունակեն աշխատել, ի՞նչ է եղել:

 

 

 

 

Նոյյան տապան  -   Հարցազրույցներ