ԲԱՐԻ ԼՈՒՅՍ եմ ասում, հուսալով, որ այն իրոք բարի կլինի․․․
Հիշում եմ այդ օրն ինչպես երեկ․ կաբինետում նստած աշխատում էի, թեթև ցնցում զգացի․․․կենտրոնացա․․․մի անգամ էլ կրկնվեց ․․․երկրաշա՜րժ է․․․արագ անցավ մտքովս, ձեռքս վերցրի հեռախոսն ու երեխաներիս հորդորեցի տնից դուրս գալ․․․
Անորոշություն էր, չգիտեինք ինչ է կատարվել, մինչև երեկոյան հեռուստացույցով լսեցինք ահավոր կատարվածի մասին․․․Հիմա էլ, երբ այդ օրը հիշում եմ մարմնովս դող է անցնում․․․Պատկերացնում եմ, թե ինչ են զգում անմիջական ականատեսները։
Հենց երկրորդ օրը ամուսինս խմբով գնացին օգնելու․․․վերադարձավ լրիվ ճերմակած և նիհարած։ Երկար ժամանակ չէր ուզում խոսել․․․
7 հոգի էլ իմ ազգականներից մնացին փլատակների տակ․․․և բոլորը երիտասարդ։
Այդ օրերին վշտի հետ համաձուլված հերոսական շատ դեպքերի մասին լսեցինք․․․նաև լսեցինք թալանի մասին․․․
Հոգուս դառնությունը շատ է, լավ է այսօր այդ մասին չխոսենք։
Ոչ մի խոսք, որքան էլ բարի լինի չի կարող մեղմել կատարվածի ահավորությունը․․․Այնուամենայիվ հիշելով և խնկարկելով հարգենք անմեղ զոհերի հիշատակը, իսկ ողջ մնացածներին հորդորենք համբերություն․․․
ՀԱՅԵՐԵՆ
Русский
English
Դաս. հայերեն
French
