Ասուլիսի միւս մասնակիցը՝ եպիսկոպոս Միքայէլ Աջապահեանը, նշեց, որ թէեւ օրինագծում հոգեւորսութեան ձեւակերպումը անորոշ է, սակայն ցանկացած հոգեւորական յստակ գիտի դրա էութիւնը եւ գործածելու մեխանիզմները: Պարզաբանելով նա նշեց, որ եթէ ինչ-որ մէկը` օգտուելով այլ անձի սոցիալական, հոգեբանական վիճակից, փորձում է իր կրօնը «փաթաթել» ուրիշին եւ ներգրաւել իրենց կրօնական կազմակերպութեան մէջ, դա համարւում է «հոգեւորսութիւն»: Նա նշեց, որ Հայ առաքելական եկեղեցին չի պայքարում կրօնական կազմակերպութիւնների դէմ եւ, հաշուի առնելով իւրաքանչիւր անձի կրօնի եւ դաւանանքի ազատութեան իրաւունքը, հնարաւորութիւն է տալիս նրան ազատ ընտրութիւն կատարելու: «Հայ առաքելական եկեղեցուն պէտք են կամաւոր հաւատացեալներ»,- յայտարարեց եպիսկոպոս Միքայէլ Աջապահեանը: Անդրադառնալով առանց ծնողների թոյլատուութեան դաստիարակչական եւ կրթական հաստատութիւններում կրօնական բոլոր կազմակերպութիւնների կողմից քարոզչութեան իրականացման արգելքին, Ս.Դանիէլեանը դժգոհութիւն յայտնեց, քանի որ օրինագծի մէկ այլ կէտում նշուած է, որ Հայ-առաքելական եկեղեցին ունի դրա իրաւունքը։ Այդ իսկ պատճառով, ըստ նրա, պէտք էր օրինագծի տուեալ կէտում նշել «բոլորը` բացի Հայ առաքելական եկեղեցուց»: Եպիսկոպոս Միքայէլ Աջապահեանն իր հերթին յայտարարեց. «Իսկական անբարոյականութիւն կը լինի, եթէ Հայ առաքելական եկեղեցու սպասաւորին արգելուի մտնել դպրոց»։ Նա նշեց, որ ինքն էլ որպէս Առաքելական եկեղեցու հովիւ իրաւունք չունի քարոզելու երեխաներին` առանց ծնողների համաձայնութեան։ Սակայն, ըստ եպիսկոպոսի, իր կեանքի ընթացքում ինքը չի հանդիպել ոչ մի ծնողի, ով դէմ է եղել, որ քահանան զրուցի քրիստոնէական կրօնից իր զաւակի հետ:

---