ՀՀ պաշտպանության նախարարի այցից հետո Ադրբեջանի ռազմական գերատեսչության բարձրացրած աղմուկը չի տեղավորվում որեւէ տրամաբանության մեջ: Առավել զավեշտալի են պաշտոնական Բաքվից հնչող այն գնահատականները, թե Արցախի պաշտպանության բանակի մարտունակության մասին Արշակ Կարապետյանի հայտարարությունները «ռազմաքաղաքական սադրանք» են, եւ դրանով Հայաստանի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը «կոպտորեն խախտում է եռակողմ հայտարարությամբ սահմանված դրույթներն ու նպատակ ունի լարվածություն առաջացնել տարածաշրջանում եւ ստվերել ռուս խաղաղապահների գործունեությունը»։

 

Մինչդեռ այսօր Ադրբեջանն է հրադադարի ռեժիմը խախտելով գնդակահարում Արցախի խաղաղ բնակիչներին՝ բանվորին ու գյուղացուն, գրեթե ամենօրյա ռեժիմով շփման գծում կրակահերթեր արձակում՝ դրանով վարկաբեկելով ռուսական խաղաղապահ առաքելությունը: Այդ ամենի համայնապատկերին Հայաստանի պաշտպանության նախարարի այցն Արցախի Հանրապետություն ռուս «խաղաղապահների գործողության ստվերում» գնահատելն անհեթեթ է ու առողջ տրամաբանությունից բոլորովին զուրկ: Մյուս կողմից էլ հենց Ադրբեջանն է ճանաչել Հայաստանը որպես արցախահայության շահերը ներկայացնող պետություն, որի հետ արցախյան հիմնախնդրի շուրջ բանակցել է ու շարունակելու է բանակցել: Հայաստանը բազմիցս հայտարարել է, որ պատրաստ է լքել բանակցությունների սեղանը, եթե Բաքուն դրա շուրջ նստի պաշտոնական Ստեփանակերտի հետ:

 

Եթե Բաքուն հիվանդագին ձեւով խուսափում է Արցախի կարգավիճակի շուրջ ուղիղ բանակցել Արցախի Հանրապետությունը ներկայացնող օրինական ղեկավարության հետ, ապա ստիպված է համակերպվել, որ Հայաստանը, որպես Արցախի ժողովրդի իրավունքի եւ անվտանգության երաշխավոր, միշտ էլ պահպանելու է նրա հետ կապերը բոլոր ոլորտներում՝ աջակցելով տեղի բնակչության անվտանգության խնդիրների լուծմանը: Իսկ այն, որ արցախցու անվտանգությունը վտանգված է, պարբերաբար ապացուցում է հենց Ադրբեջանը՝ հրահրվող սահմանային միջադեպերով, որոնց ընթացքում զոհվում եւ վիրավորվում են խաղաղ բնակիչներ ու ԱՀ ՊԲ զինծառայողներ: Ադրբեջանի վերադարձը բանակցությունների սեղանի շուրջ քննարկումից դուրս է: Դրանց վերսկսման անհրաժեշտության մասին հայտարարում են բոլոր միջազգային կառույցները եւ առաջին հերթին՝ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ երկրները:

 

Մասնավորապես այդ դրույթն էր շեշտվում հրադադարի հաստատման մեկ տարվա առնչությամբ ՌԴ-ի եւ ԱՄՆ-ի հրապարակած ուղերձներում: Երկու պետություններն էլ անդրադարձել են Մինսկի խմբի հովանու ներքո Արցախի կարգավիճակի շուրջ բանակցությունների շուտափույթ վերսկսման եւ հիմնահարցին համապարփակ լուծում տալու անհրաժեշտությանը: ՌԴ-ն իր ուղերձում հիմնական շեշտը դրել է պատերազմի հումանիտար հետեւանքների վերացման վրա, ինչի ուղղությամբ մեծ ներդրում ունեն այդ երկրի ԱԻՆ-ը, հասարակական կազմակերպությունները եւ խաղաղապահ զորակազմը: Իսկ ԱՄՆ-ն շեշտադրել է բոլոր գերեվարվածների վերադարձի, անհետ կորածների հաշվառման եւ իրենց տներ տեղահանվածների կամավոր վերադարձի անհրաժեշտությունը: Վաշինգտոնի հայտարարության մեջ նաեւ ասվում է. «Մենք նաեւ կոչ ենք անում հետաքննել մարդու իրավունքների եւ միջազգային մարդասիրական իրավունքի ենթադրյալ խախտումները»:

 

ՌԴ ԱԳՆ-ն էլ ուղերձում առանձնացրել է երկրների միջեւ բարիդրացիական հարաբերությունների ձեւավորման, տարածաշրջանային փոխշահավետ համագործակցության զարգացման, սահմանազատման եւ հաղորդակցության ուղիների բացման հարցերը: Երկու երկրների ուղերձներում բարձրացված բոլոր կետերը Հայաստանի եւ Արցախի հանրապետությունների քաղաքական օրակարգում են, իսկ ամբողջ խնդիրն այն է, որ դրանց իրականացմանը խոչընդոտում է Ադրբեջանը՝ ռազմատենչ, ոչ կառուցողական հայտարարություններով եւ հրադադարի խախտման պարբերական գործողություններով: