Ընդդիմությունը միշտ փորձում է պոպուլիզմն օգտագործել կառավարության դեմ: Դրա լավագույն օրինակը ներկայիս վարչապետն է, ով արտաքին ու ներիշխանական աջակցության շնորհիվ կարողացավ խաղալ հանրության ամենապարզունակ բնազդների վրա ու կարողացավ փողոցի միջոցով գալ իշխանության:
Այդ պոպուլիզմը երկու հիմնական մեխ ուներ, սոցիալական ընդվզում ու հակաղարաբաղիզմ.
- սոցիալական դժգոհություն՝ հարուստներ և աղքատներ դիսկուրսի շրջանակում,
- Արցախը հանձնելը, որն ավելի քողարկված ձևով էր ներկայացվում:
Գործող վարչապետի ՛՛հաջողված պատմությունը՛՛ (success story) փորձում են կրկնել գործող ՛՛ընդդիմությունները՛՛:
Նրանց պոպուլիզմի հիմնական թեզերն են.
- Արցախում դավաճանություն է տեղի ունեցել,
- սևեր ու սպիտակների բաժանման մեջ իսկական սևերը, այսինքն կոռուպցիոներներն ու տգետները, իշխանության եկած խառնամբոխն է:
Երկու դեպքում էլ չկա իրական քաղաքական օրակարգ: Եթե 2018-ին սոցիալական պոպուլիզմն ուներ ազդեցություն ժողովրդի մի ստվար զանգվածի բնազդների վրա ու հույս էր ներշնչում, որ գոնե ինչ-որ առումով ապագայի հեռանկար է բացվում, ապա ներկայիս ընդդիմադիրների պոպուլիզմն ապագայի որևէ հեռանկար չունի, զուրկ է ինտելեկտուալ բաղադրիչից ու չունի որևէ ստրատեգիական առաջարկ լայն հանրության համար:
Ներկա քաղաքական իրականությունը չի կարող որևէ հանգուցալուծման հանգեցնել: Առաջ շարժվելու համար, առաջին հերթին, սա պետք է ուղղակի ֆիքսել:
ՀԱՅԵՐԵՆ
Русский
English
Դաս. հայերեն
French
