Հայկական ժամանակ. Հայաստանում տեղի ունեցած հեղափոխությունն ու դրանից հետո տեղի ունեցած ընտրությունները ընդդիմությունը ներկայացնում է որպես իշխանազավթում։

 

Այս մասին այսօր Ազգային ժողովում՝ իր ելույթի ընթացքում, ասաց «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավոր Վահագն Ալեքսանյանը՝ շարունակելով.

 

«Նշում են, որ դա տեղի է ունեցել «արտաքին «դաբորներով»»։ Ընտրությունների ժամանակ ձեր ձայնը, որ տվել եք մեզ, ուրեմն տվել եք «դաբորյով», չգիտեմ՝ ձեզնից կոնկրետ ո՞ւմ են զանգահարել պարոն Բիլնքենը կամ Լավրովը և տվել էդ «դաբրոն»։

 

Մի այլ հետաքրքիր դեպք էլ կա. իրենց կուսակցության փոխնախագահը՝ Աշոտյանը, (-խմբ. «Հանրապետական») նշում էր, որ ժամանակին ՀՀ 50 հազար տոննա զենք էր մտել։

 

Սիրելիներ, դուք հետևում եք ռուս-ուկրաինական պատերազմին և տեսնում եք հրապարակումներ, որ Ուկրաինան որևէ երկրից զենք է ստացել, ասում են՝ 20 հատ ՀՕՊ, 30 հատ տանկ, բայց ոչ թե տոննա, որովհետև տոննայով հաշվում են ջարդոնը, ոչ թե զենքը։ Չնայած ձեր բերած զենքը հենց տոննայով էլ պետք էր չափել։ Ես պատիվ ունեցել եմ ՀՀ զինված ուժերում ծառայելու, և երբ պարոն Սերժ Սարգսյանը նշեց՝ ՀՀ-ն կռվում էր 80-ականների զենքերով, նա ստեց, որովհետև ես մեկ հատ զենք ու տրանսպորտային միջոց չեմ տեսել, որը եղել է արտադրված 80 թվականից հետո»:

 

Այնուհետև Ալեքսանյանն անդրադարձավ Արցախի ինքնորոշման իրավունքի հետ կապված հարցին:

 

«Պարբերաբար խոսվում է այդ հարցից հրաժարվելու մասին և դրանից հետո խոսվում Գերագույն խորհրդի որոշման մասին։ Այստեղ տրամաբանությունն այդ խոսույթում տեղ չունի, բայց երբ ասում ես՝ շատ լավ, կար որոշումը Գերագույն խորհրդի, բայց դրանից հետո Արցախն անում է անկախության քվե: Ումի՞ց: Եթե ՀՀ-ի հետ միավորվել էր, ուրեմն մեզնից անկախացավ: 1997 թվականին պատերազմում հաղթած Հայաստանին առաջարկում են փաթեթային տարբերակ, որով Արցախը պետք է լիներ Ադրբեջանի կազմում, 1998 թվականին առաջակվում է փուլային լուծում, տարածքների վերադարձ, Արցախի կարգավիճակի հարցը մնում է ապագային։ Սա պատրվակ են օգտագործում, և ՀՀ-ում տեղի է ունենում հեղաշրջում․ Սարգսյանն ու Քոչարյանը ասում են՝ մեզ համար անընդունելի է, պետք է տարածքները տանք անկախության դիմաց, բայց գալիս են, ու 1999 թվականին սկսում է Քոչարյանը բանակցել ընդհանուր պետության շուրջ, որով Արցախն ու Ադրբեջանը դառնում են ընդհանուր պետություն։ Թքած են ունենում հանրաքվեի ու խորհրդի որոշման վրա»,- նկատեց կառավարող ուժի անդամը:

 

Վերջինս մանրամասնեց, թե որ թվականին Արցախի հարցի վերաբերյալ ինչ է բանակցվել:

 

«2001 թվականին Քիվեստում էլ բանակցում են՝ եկեք Արցախը մեզ տվեք, մենք էլ ձեզ Մեղրին տանք, ինչի համար է կարևոր 29․800, որովհետև Մեղրին դրա մեջ է, էստեղ էլ, եթե ինքնորոշման իրավունքը հարգում եք, էլ ի՞նչ Մեղրի եք տալիս՝ բոնո՞ւսով, թե՞ ատկատով։ 2007 թվականին «Մադրիդյան սկզբունքներ»-ով էլ խոսում են, որ պետք է լինեն և՛ տարածքային ամբողջականության սկզբունքը, և՛ ինքնորոշումը, բայց դրա հետ կապված կա մի բաց, որ Արցախում անցկացվելիք հանրաքվեն ցանկացած պարագայում պետք է համաձայնեցվի Ադրբեջանի հետ։

 

Սա ներկայացվել է որպես շատ լավ դրական լուծում։ Դրանից հետո՝ 2011-ին, հստակեցված եկել է Կազանը, որը ամենալավ լուծման տարբերակն էր, բայց Ալիևը Կազանին էլ համաձայն չէր։ Եվ 2016-ին ձևավորվեց «Լավրովյան պլանը»։ Ինչն է կարևորը, որ այս ամբողջ բանակցային պրոցեսում 1991 թվականի անկախության հանրաքվեն չկա, գոյություն չունի, և հիմա հարց՝ եթե խոսում ենք ինքնորոշման իրավունքի մասին, արդյոք դա չի՞ արտահայտվել 1991 թվականի հանրաքվեով, եթե չէ, էդ դեպքում ի՞նչ է եղել։ Ինչո՞ւ եք թքել ինքնորոշման իրավունքի վրա»,- հարադրում արեց Ալեքսանյանը:

 

Վերջինիս խոսքով՝ Սերժ Սարգսյանից հետո՝ 2018 թվականին, ժառանգվել է 42 հազար քառակուսի կիլոմետր տարածք, որը կանգնած է եղել բանակցային փակ փուլում և պատերազմի վտանգի ներքո։

 

 

Նոյյան տապան  -   Ի՞նչ է գրում մամուլը