Ռուսաստանցի որոշ փորձագետներ տպավորություն ունեին, որ Թրամփը Զելենսկուն վռնդել է Սպիտակ տնից և այլևս նրա հետ գործ չի ունենա: Ըստ երևույթին՝ Սպիտակ տան ներկայացուցիչները Պորոշենկոյի և Տիմոշենկոյի հետ առանձին-առանձին քննարկել են Ուկրաինայում նախագահական ընտրությունների համար անհրաժեշտ հող նախապատրաստելու հավանականությունը:

 

Նախկին նախագահ Պորոշենկոյի հայտնի հայտարարությունը, որ պատերազմական իրավիճակում ինքը Զելենսկուն չի քննադատի, կարելի է դիտարկել նրա հետ Թրամփի թիմի «կոնֆիդենցիալ աշխատանքի» համատեքստում և ընկալել որպես «ուկրաինական ապստամբություն նախաձեռնելու» առաջարկի մերժում: Ամենայն հավանականությամբ, Սպիտակ տան «գնահատանքին» նույն կերպ է պատասխանել նաև նախկին վարչապետ Տիմոշենկոն:

 

Ուկրաինայի դեմ պատերազմի «հիմնավորումներից» մեկն այն է, որ ռուս և ռուսախոս բնակչությունն իրավազուրկ է և նրա շահերը պետք է պաշտպանվեն։ Ռազմական գործողությունների մեկնարկից ի վեր Ռուսաստանի պաշտոնական քարոզչությունը հաճախ հղում է անում ուկրաինական մարզերում գործող ընդհատակյա կառույցների տեղեկատվությանը։ Փաստ է, սակայն, որ անգամ Դոնբասի ուկրաինական վերահսկողության ներքո գտնվող տարածքներում, ի պաշտպանություն Ռուսաստանի, որևէ զանգվածային շարժում, առավել ևս՝ Ուկրաինայի դեմ զինված պայքար չի երևակվում:

 

Ռուսաստանին աջակցող շարժումներ չկան Խերսոնի, Զապորոժիեի, Նիկոլաևի մարզերում և անգամ Օդեսայում կամ Խարկովում, որտեղ ռուս և ռուսախոս բնակչությունը պատմականորեն մեծամասնություն է կազմում: Ուկրաինական կողմի ներկայացմամբ՝ եթե հրադադարի համաձայնություն ձեռք բերվի, քննարկվելու է նաև հարկադրաբար տեղահանված բնակչության վերադարձի հարցը:

 

Հայտնի չէ, թե խոսքն ի՞նչ քանակի և Ուկրաինայի ո՞ր մարզերից հարկադրաբար Ռուսաստան տարհանված մարդկանց մասին է խոսքը, բայց խնդիրն առկա է և Մոսկվայի համար կարող է բավական ցավոտ լինել, եթե Ուկրաինայի ռուս քաղաքացիները հայրենիք վերադառնալու ցանկություն հայտնեն, քանի որ այդ դեպքում Ուկրաինայի «դենաֆիկացման» ռուսաստանյան նարատիվը բացարձակ անհեթեթության կվերածվի:

 

Բացառված չէ, որ Զելենսկու և ուկրաինական կարգավորման հանդեպ ԱՄՆ նախագահի վերաբերմունքը որոշակի փոփոխության է ենթարկվել ներուկրաինական իրավիճակի ավելի հանգամանալի վերլուծության արդյունքում: Գործարքը՝ գործարք, բայց պետք է հաշվարկել նաև հետկոնֆլիկտային կարգավորումների բարդությունը: Շատ ցավոտ պարտություն Ռուսաստանը կրել է Մերձբաթիկայում, երբ Էստոնիայի, Լատվիայի և Լիտվայի ռուս բնակչության մեծամասնությունը գերադասեց քաղաքացիություն ընդունել և ապրել որպես եվրոպացի: Ոչ ոք Ղրիմի, Դոնբասի, ուկրաինական մյուս մարզերի բնակչության կարծիքը չի հարցրել, իսկ Ուկրաինայի քաղաքական վերնախավում, ինչպես երևում է, օպորտունիստներ չկան: Գոնե առայժմ այդպիսիք բացահայտված չեն: Ըստ երևույթին, նաև այդ պատճառով է Վլադիմիր Պուտինը պնդում, որ խաղաղության պայմանագիրը պետք է ամրագրի Ղրիմի, Դոնբասի, Խերսոնի և Զապորոժիեի մարզերի ռուսաստանապատկանությունը: Բայց ի՞նչ երաշխիք, որ «ազատագրված ուկրաինացիները» վաղը չեն ապստամբի: