«Առավոտ». Քանի որ երբեմն իմ հասցեին կարդում եմ քննադատություններ՝ «համահարթեցնելու», «ակնարկներով խոսելու», «համ մեխին, համ նալին խփելու», ենթադրում եմ, որ իսկապես պատահում է, որ հստակ եւ հասկանալի չեմ արտահայտում իմ կարծիքը:

 

Ուստի եւս մեկ անգամ հայտնեմ իմ տեսակետը, ինձ թվում է՝ միանշանակ ձեւակերպումներով: Ոստիկանական գնդի վրա զինված հարձակման մեջ ես ոչ մի հերոսական, ոչ մի ռոմանտիկ եւ առավել եւս՝ ոչ մի «ազգափրկիչ» բան չեմ տեսնում: Զինված ներքաղաքական պայքարն ինձ համար անընդունելի է: Գիտեմ, որ նման կարծիքը «իշխանությանը ծառայելու» մեղադրանքների, հայհոյանքների եւ անեծքների տարափ է առաջացնում: Չնայած կան մարդիկ (նրանք, իհարկե, փոքրամասություն են կազմում, բայց կան), որոնք կիսում են իմ այդ տեսակետը, բայց չեն ցանկանում այն հայտնել՝ վախենալով վերոհիշյալ մեղադրանքներից եւ հայհոյանքներից: Մեկ այլ կարեւոր գործոն է, իհարկե, հիմնական զանգվածին դուր գալու ցանկությունը: Մինչդեռ ինձ թվում է՝ ցանկացած մտածող մարդու պարտքն է հակադրվել «ռոմանտիկ հույզերին», եթե այդ մարդը տվյալ հույզերը չի կիսում, եւ եթե, գումարած դրանք, ցանկանում է ապրել Հայաստան պետությունում:   Իշխանությունները 25 տարի հանցագործություննե՞ր են կատարում, ընտրություններ են կեղծում, գողանում են եւ այլն: Այո, այդպես է:

 

Բայց հնարավոր չէ հանցագործությունը շտկել մեկ այլ հանցագործությամբ: Եթե մեկը (ներեցեք) միզում է շքամուտքում, նրան հնարավոր չէ կարգի հրավիրել՝ մեկ այլ շքամուտքում միզելով: Պարզապես կլինեն երկու միզողներ, եւ կունենանք երկու կեղտոտ շքամուտք՝ ոչ ավելին: Օրինազանցին հնարավոր է արդյունավետ հակազդել միայն օրինական ճանապարհով: Դա կարող է շատ սուր, շատ անզիջում, զանգվածային պայքար լինել:Պայմանը մեկն է՝ այն պետք է լինի օրինական, մասնավորապես՝ ոչ զինված: Նման հաջող պայքարի օրինակները բազմաթիվ են՝ տեղ չծախսենք թվարկելու համար:   Այդպիսով, առաջին փաստարկը, որով արդարացվում է ոստիկանական գնդի վրա զինված հարձակումը, հետեւյալն է՝ «բա որ իշխանությունները…», որին հետեւում է մեր 25 տարվա արատների նկարագրությունը: Երկրորդ փաստարկն է՝ «բա Ֆրանսիական հեղափոխությունը» (1789-93), «բա Հոկտեմբերյան սոցիալիստական հեղափոխությունը» (1917), «բա Մոնկադա զորանոցի գրոհը» (1953): Ռուսաստանն այդ հեղաշրջումից հետո մեկ դար է՝ չի կարողանում ուշքի գալ: Կուբան շարունակում է մնալ աշխարհի ամենաաղքատ երկրներից մեկը: Ֆրանսիային նույնպես պահանջվեց մոտավորապես մեկ դար՝ մի քանի հեղափոխություններով եւ ռեստավրացիաներով, ուշքի գալու համար: Հարց. Հայաստանն ունի՞ հավելյալ մեկ դար՝ նման ցնցումների համար:

 

ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ 

 

 

 

 

Նոյյան տապան  -   Վերլուծություն