20-րդ   դարում  մարդկանց  մեծ   մասը  կարծում  էր,  որ  երեխաներին  պետք է դանդաղ  ընտելացնել  մաթեմատիկային: Ուսուցիչներին սովորեցնում  էին  երեխաների զարգացումը   տեսնել  ոսպնյակների միջոցով: Շվեյցարիացի հոգեբան  Ժան  Պիգետը գտնում էր,որ  մարդու մեջ կան բնածին ճանաչողական  հատկանիշներ :Հաշվի առնելով Ժան Պիգետի՝ երեխայի զարգացման  մոդելը, շատ  ուսուցիչներ  հասկացան,որ  մաթեմատիկայի  քննարկումը  երեխայի հետ  նման է  թութակի հետ խոսելուն:Երեխան   ,ըստ  Պիագետի,  չէր  կարող  հասկանալ   համարների հայեցակարգերը   մինչև  6  կամ  7  տարեկան  դառնալը:Երեխաները  փոքր տարիքում  մաթեմատիկական  ունակություններ  չունեն,բայց  նրանք ունեն  այդ պատկերացումները  թվերի  տեսքով: Ոմանց  ուղեղը ավելի  լավ  է  զարգացած,ոմանցը՝   ոչ այնքան,ուստի  բոլորը  նույն չափով չեն կարող ընկալել   ասվածը:

  

 

Նախադպրոցական տարիքում  պետք է երեխաներին  հաշվել սովորեցնել  մատներով, կամ խաղերի միջոցով:Առաջին դասարանում երեխան պետք է կարողանա  մշակել  պարզ ալգորիթմներ    (2+2= 4 ) :Մաթեմատիկան մի առարկա է , որտեղ  պրակտիկան պետք է կատարյալ  լինի:Երեխաները  պետք է կանոնավոր   մաթեմատիկական   տնային աշխատանքներ ունենան,որպեսզի   կարողանան  լավ ըմբռնել դպրոցում  ուսումնասիրածը:Շատ կարևոր  է նաև ուսուցչի  լավ մասնագետ  լինելը,քանի որ եթե  նա  լավ  չտիրապետի     թեմային  չի  կարողանա   թեման   մատչելի  մատուցել  երեխաներին:Միայն  ուսուցիչը  կարող է  օգնել  երեխային  հասնել  ավելիին   և  հետաքրքրություն  առաջացնել  առարկայի նկատմամբ:

 

Սիլվա Արաբյան

 

 

 

Նոյյան տապան  -   Միջազգային