ՀայՄեդիա.AM-ի զրուցակիցն է քաղաքագետ Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանը

 

 - Այս օրերին ակտիվորեն քննարկվում է «Ընտանեկան բռնության» մասին օրենքը, որը, ըստ որոշ տեսաբանների, ԵՄ-ի հետ հարաբերակցվելու առաջին քայլն է: Դո՞ւք էլ եք այդ կարծիքին:

 - Այո, ես տեղեկացված եմ, որ Եվրոպական Միությունը Հայաստանում ցանկանում է տեսնել նման օրենք, ու այդ առաջարկը եղել է Եվրոպայի կողմից: Դա արդարադատության նախարարության մշակած օրինագիծը չէ, ինչպես փորձում են ներկայացվել: Սա արտաքին պահանջ է, որը ներկայացվում է որպես սեփական նախաձեռնողականություն: Հասարակական նման հնչեղություն ունեցող հարցերում պետք է մի քիչ արդար լինել հասարակության հետ ու հստակ ասել, թե ինչն ինչի համար է արվում: Այս օրինագիծը պայմանավորված չէ Ասոցացման պայմանագրի հետ, որը շուտով կստորագրվի: Կարծում եմ՝ սա հարաբերությունների հետագա ընթացքը զարգացնելուն ուղղված պահանջ է Եվրոպայի կողմից, որն, ավելի շատ, կապված է վիզաների ազատականացման ռեժիմի հետ: Բայց, իհարկե, փաստն այն է, որ մի օրինագիծ է, որը ոչ միայն պահանջված չէ Հայաստանում, այլ նաև, ինչ-որ չափով, հակասում է մեր հասարակության հիմնական բջջի՝ ընտանիքի ինստիտուտի շահերին: Այսինքն՝ հակասահամանադրական դրույթներով լեցուն օրինագիծ է՝ ոչ հստակ ձևակերպումներով, որի առաջխաղացումը մեր երկրում, մեղմ ասած, սպառնալիք է ընտանեկան այն արժեքներին ու մոտեցումներին, որոնք մինչ օրս որդեգրված են:

 - Այսինքն՝ կո՛ղմ չեք նախագծին:

 - Իհարկե դեմ եմ:

- Ասում եք, թե արդարադատության նախարարությունը կապ չունի այս օրինագծի մշակման հետ, այդ դեպքում՝ ինչո՞ւ է «ղեկն» իր ձեռքը վերցրել:

 - Չգիտեմ՝ ինչու է այդպես արվում, բայց փաստն այն է, որ ԵՄ-ն ու արևմտյան մի շարք հիմնադրամներ այս հարցի լոբբինգով են զբաղված, ու մենք տեսնում ենք, որ որևէ ջանք չի խնայվում այդ օրինագիծն անցկացնելու և հասարակության մեջ կիրառելի դարձնելու համար: Բայց ես նորից եմ ասում, որ այն այս տեսքով իրավունք չունի ընդունվելու, պետք է շտկումներ արվեն, այդտեղից դուրս բերվեն հակասահմանադրական և լրացուցիչ այն բոլոր գործառույթները, որոնք արդեն իսկ կան Հայաստանում ու կարգավորվում են բոլոր օրենքներով՝ քրեական, քաղաքացիական օերնսգրքով, «Ընտանիքի մասին» օրենսգրքով, Սահմանադրությամբ և այլն:

 - Ինքներդ ի՞նչ եք հասկանում՝ «Ընտանեկան բռնության մասին» օրենք ասելով:

 - Ընտանիքի բռնությունն ինքնին ոչ տրամաբանական արտահայտություն է, բռնությունը մնում է բռնություն, ու պետք չէ դա տարանջատել՝ ընտանեկան, տրասպորտային կամ, չգիտեմ, փողոցային: Բռնությունը բռնությունն է: Բայց, բոլոր դեպքերում, կարծում եմ՝ պետք է բանակցել Եվրոպական Միության հետ, հասկացնել նրանց, որ իրենց այլ արժեհամակարգային հասարակության մեջ ծնված և այլ օրինական դաշտերում գործող օրենքների զուտ տեխնիկական տեղադրումը Հայաստանում կիրառելի չէ, ավելին՝ պարզապես անհնար է: Բացատրել տարբերությունները, ցույց տալ այն մեխանիզմները, որոնցով մենք լուծում ենք ընտանիքներում առկա բռնության դեպքերը, որոնք կան, ու ոչ ոք չի մերժում դրանց առկայությունը: Հենց այդ բանակցությունների արդյունքում է, որ կարող ենք ունենալ այնպիսի մի օրինագիծ, որը կհամապատասխանի մեր ամբողջ իրավական համակարգին ու նույն եվրոպական գործընկերներին ցույց կտա, որ Հայաստանն այնպես չէ, որ չի մտահոգվում բռնության հարցերով ու լուծումներ չունի այդ խնդրի համար:

 

Սևակ Վարդումյան

 

Աղբյուրը՝  Haymedia.am

 

 

Նոյյան տապան  -   Իրավունք