Քաղաքագետ Սարո Սարոյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրում է. 

 

«Ո՛չ Ռուսաստանը, ո՛չ Ֆրանսիան, ո՛չ ԱՄՆ-ն, ո՛չ Իրանը, ո՛չ Չինաստանը, ո՛չ Հնդկաստանը, ո՛չ արաբական աշխարհը չեն կարող խաղաղություն պարտադրել Ադրբեջանին: Ներկա պատերազմում խաղաղություն պարտադրել կարող է միմիայն Հայոց բանակը: Ե՛ւ Ռուսաստանը, ե՛ւ Ֆրանսիան, ե՛ւ ԱՄՆ-ն, ե՛ւ Իրանը, ե՛ւ Չինաստանը, ե՛ւ Հնդկաստանը, ե՛ւ արաբական երկրները Հայոց բանակի առաջխաղացման շահառուներն են: Ուստի նրանք օգնել ու օժանդակել են Հայոց բանակին մինչ օրս ու նույն կերպ շարունակելու են ապագայում: Եթե մեզանում կան մարդիկ, ովքեր այդ մասին չգիտեն, դա իրենց կարճատեսությունից է գալիս: 

 

Մերձավոր Արեւելքում Թուրքիան ու Ադրբեջանը, գործելով համատեղ, խախտել են աշխարհաքաղաքական հավասարակշռությունը ու Հայոց բանակի վրա ընկել է Հարավային Կովկասում անվտանգության նոր համակարգի ճարտարապետը լինելու դերակատարությունը: Հայոց բանակը պատվով է կատարում իր այդ առաքելությունը: Բոլոր նրանք, ովքեր խոսում են Հարավային Կովկասում օտար զորքերի խաղաղապահության մասին, նրանք քաղաքականությունից մղոններով հեռու են ու չեն հասկանում ներկա իրավիճակի նրբությունները: Աշխարհաքաղաքական հավասարակշռության հասնելու համար օտար տերությունների զորքերը տեղ չեն կարող գտնել ռազմական գործողությունների թատերաբեմում, քանի որ դա կստեղծի նոր անհավասարակշռություններ: 

 

Ռուսաստան-Թուրքիա ուղղակի առճակատման հարցում աշխարհում իհարկե կան շահառու սուբյեկտներ: Իսրայել-Թուրքիա լարված հարաբերությունների խորապատկերին ներկայումս Իսրայելը չի վարանում լուրջ աջակցություն ցուցաբերել Ադրբեջանին: Իսկ Թուրքիան մեծ սիրով օժանդակում է Իսրայելին այդ հարցում: Իսրայելի նման քաղաքականությունը նպատակ ունի բեկել դեպքերի ընթացքը եւ պարտվող Ադրբեջանին ինչ-որ կերպ հաղթական մարտեր վարելու հնարավորություն ընձեռել: Այնպիսի հաղթական մարտեր, որոնք կվերափոխվեն Հայաստան-Ադրբեջան ուղղակի պատերազմի՝ սահուն կերպով հանգեցնելով Թուրքիա-Ռուսաստան ավերիչ պատերազմին: Դա Իսրայելին հնարավորություն կտա Արեւելյան Միջերկրածովում դառնալ տերուտնօրեն՝ ձերբազատվելով Թուրքիայի նավթագազային նկրտումներից: 

 

Պետք է հասկանալ, որ Թուրքիա-Ռուսաստան ուղղակի առճակատումը բոլորովին չի բխում Հարավային Կովկասի պետությունների ու ժողովուրդների շահերից: Բայց կա մի կետ, որտեղ այդ երկրները ունեն համընկնող շահ: Դա Հայոց բանակի հաղթանակի դափնիների վերահասցեագրումն է դեպի Ռուսաստան: Քանի որ Հայոց բանակն Արցախում գերազանց կատարում է իր առաքելությունը, թե՛ Ռուսաստանի եւ թե՛ Թուրքիայի համար կա նրա ուժն ու ձեռքբերումները նսեմացնելու շահագրգռություն: Արցախյան ճակատում պարտվելով Հայոց բանակից՝ Թուրքիան փոշիացնում է տարածաշրջանային դերակատարի ու ուժի իր բոլոր ձեռքբերումները: Ներկայումս, ինչպեսեւ ապագայում, նա շահագրգիռ է իր եւ այլ հանրություններին մատուցել չարյաց փոքրագույնը՝ Հայոց բանակի հաղթական ընթացքը ներկայացնելով Ռուսական բանակի ու Ռուսաստանի ներգրավման արդյունք: Նմանապես Ռուսաստանին մշտապես հետաքրքրել ու հետքրքրելու է Հարավային Կովկասում տեղի ունեցող զարգացումները ներկայացնել որպես իր ուժի ու ներգրավման արդյունք: 

 

Մեզանում ովքեր խոսում են ռուսական կամ այլ խաղաղապահության մասին, նրանք ուղղակի դեմ են գնում Հայոց բանակի փառքին, մեր ինքնիշխանությանը, մեր պետական շահերին եւ ընդհանրապես ողջախոհությանը: Ամենից մեծ խնդիրն այն է, որ օտար շահերի սպասարկմամբ այսօր զբաղվում են ոչ միայն օտար ազդեցության գործակալները, այլ նաեւ մարդիկ, ովքեր հնացած համոզմունքներ ունեն Ռուսաստանի, ԱՄՆ-ի կամ այլ երկրի զորության ու ազդեցության մասին: Աշխարհը վաղուց փոխվել է եւ ժամանակն է, որ հայ մարդը նույնպես փոխվի՝ ձերբազատվելով ցեղասպանության սինդրոմից: Օտարները մեզ օգնելու են, դա Հարավային Կովկասում մեր առաքելության գիտակցության արդյունքն է: Օտարները հաջողելու են իրենց վերագրել մեր բոլոր հաղթանակները, եթե մենք ինքներս դրան նպաստենք՝ տուրք տալով մեր հնացած համոզմունքներին: Այսօր պատմություն է կերտվում բացառապես Հայոց բանակի ու մեր հանրության տոկունության շնորհիվ: Մեզ օգնում են շատերը ու դա բնական ընթացք է բոլոր ժամանակների ու բոլոր պատերազմների համար: Հենց այս դեպքի համար է ասված, որ պարտությունը մի տեր ունի, իսկ հաղթանակը բազում տերեր: Մենք մեր հաղթանակի տերը պետք է լինենք»:

 

 

 

 

Նոյյան տապան  -   Հասարակություն